Þessi þjóðsaga á vel við nú í lok fengitíma.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                        Þar sem fjörubeit var, þurfti að hafa góða gát á fénu á fengitíma, því að til var kvikindi, sem var á stærð við sauðkind og var kallað fjörulalli. Hann lá á því lúalagi að vera áleitinn við ærnar. Lömb þau, sem undan honum komu, voru máttlaus að aftan og oft vansköpuð. Einkum þótti verða vart við fjörulallann í Breiðafjarðareyjum og á Vestfjörðum. ( Máttleysið er fjöruskjögrið, sem stafar af koparskorti).